Shoot the Messenger, een principe al zo oud als de mensheid.
In het oude Perzië werd een boodschapper die nieuws van het slagveld bracht, behandeld als was hij in hoogsteigen persoon verantwoordelijk. Bij een militair succes werd hij gul beloond en mocht zich tegoed doen aan wijn en spijzen. Bracht de boodschapper slecht nieuws, dan wachtte hem, je raadt het al, de dood.
Tijden en zeden zijn veranderd, maar één zaak blijft: niemand houdt van slecht nieuws, en nog minder het zélf te moeten vertellen.
Helaas, je ontsnapt er niet aan. Winsten kunnen tegenvallen, objectieven niet gehaald, projecten geschrapt, mensen ontslagen, een belangrijke klant verloren, ga zo maar verder.
Je moet wel iets zeggen, zoveel is duidelijk. Het probleem onder het tapijt wegmoffelen, zal dit zomaar niet doen verdwijnen.
Al te gemakkelijk worden externe factoren aangehaald om slecht nieuws uit te leggen.
Don't shoot the messenger dus.
Je wint er tijd mee, behoudt je krediet, blijft even buiten de wind.
Vraag is, of zo ver mogelijk van het probleem schuilen, alsof je er niets mee te maken hebt, wel een goed idee is.
En plots dacht ik aan dat verhaaltje over de drie enveloppen, een bijna-parabel over slecht nieuws en hoe deze over te brengen.
Op een mooie dag (want zo beginnen verhaaltjes altijd), ging een productiedirecteur met welverdiend pensioen en werd vervangen door een ambitieuze veertiger. Een feestje werd georganiseerd om de voormalige manager te bedanken, en de nieuwe voor te stellen aan het hele team. Na het dessert nam de net-gepensioneerde zijn opvolger apart, bood hem drie enveloppen en sprak hem aan: "Succes met je nieuwe baan. Ik laat je deze drie enveloppen achter. In elk steekt één advies.
Kom je een zwaar probleem tegen, eentje dat je zélf niet kan oplossen en aan je baas moet vertellen, open een van de drie enveloppen in de aangegeven volgorde.
Maar let wel op, je hebt maar drie enveloppen"
Een paar maanden gaan voorbij en het eerste grote probleem staat voor de deur. Moe gepiekerd, herinnert hij zich plots de drie enveloppen. Na lang zoeken, vindt hij ze dan toch en opent de eerste. "Geef mij van alles de schuld"
Beetje verveeld, want niet echt elegant, past hij deze goede raad toe. De erfenis was zwaar, de voorganger was aan het uitbollen... Algemeen geknik in de meeting room, de situatie was gered.
Een paar maanden later volgt een tweede probleem, nog vervelender dan het eerste. De productielijn staat stil. Deze keer moet hij niet lang zoeken, opent meteen enveloppe twee. "Geef de leverancier de schuld, het is een technisch probleem!" Natuurlijk, hoe heb ik hier niet eerder aan gedacht. Leverancier op het matje geroepen, discreet applaus in de meeting room vanwege zoveel doortastendheid.
En ja, even later wordt het wel heel spannend. Kwaliteitsnormen worden niet gehaald. Geen ontsnappen meer aan, koortsachtig opent hij de laatste enveloppe, met de laatste tip. "Schrijf drie enveloppen!"
Vraagje dat we ons allemaal wel eens mogen stellen...
Hoe dikwijls gebruiken wij onze enveloppen en aan welke enveloppe zitten we al?