
En plots weet je het. Zomaar. Je stapt uit je bed en denkt 'Ik wil een marathon lopen'.
Niet onmiddellijk duidelijk of het een soort post-mid life crisis was, een egobooster, een zen-beleving, een weet-ik-veel experiment.
Toen men aan Edmund Hillary, de eerste die de Everest ooit beklom, vroeg waarom hij dat gedaan had, antwoordde hij simpelweg 'omdat die berg daar lag'.
Sommige zaken hoeven niet altijd begrepen te worden.
Een once-in-a-lifetime moment verdient uiteraard een buitengewoon inspirerend kader. Het moest dus New York worden. De mytische, grootste, de gekste, de moeder van alle marathons.
'If I can make it there, I'll make it anywhere' zong Sinatra toch?
Ergens vermoed je dat het mogelijk is, zoveel anderen zijn je tenslotte voorgegaan. Blijft die onzekerheid. 42.195 km blijft geweldig intimiderend, een mentale barrière. Gent-Brussel, tussen vier en vijf uur aan één stuk lopen. Komaan zeg...
Kan ik dat wel? Train ik goed, voldoende, te rap, te traag, eet ik goed, slaap ik genoeg, ben ik daar niet te oud voor?
Een jaar toeleven naar dit magische moment bleek een jaar twijfelen, dromen, piekeren, afzien, genieten en vooral ... groeien.
Twee maanden later ligt die finisher medaille, net niet uit het zicht, in een hoek van mijn werkkamer. Als een soort stille getuige, en besef je iets beter wat dat stuk metaal betekent.
Dat de prestatie niet lag in het lopen van de afstand, maar in het feit er ooit aan gedacht en vooral aan ... begonnen te zijn.
Het avontuur, de prestatie, was de voorbereiding, de marathon zélf de kers op de taart, de bevestiging, het cadeau met een dikke strik errond.
En die 'hoe?' heeft verbazend veel paralellen met hoe we projecten, loopbanen, professionele doelstellingen tot een goed einde kunnen brengen.
Wat heeft dit avontuur (want dat was het) mij geleerd, mij bevestigd?
Tien zaken in feite. Tien zaken die in elke fase van ons professioneel leven van toepassing zijn.
1. Er bestaat geen mirakel formule: wat de mensen ook maar zeggen, wat je ook maar
leest, er is geen shortcut. Een marathon uitlopen, een bedrijf runnen, een project
uitwerken, zonder degelijke voorbereiding en zelfdiscipline gaat dus niet. Je moet er
dagelijks mee bezig zijn, de focus behouden, hoe kort dan ook.
Niemand traint of werkt in je plaats.
2. Je kan meer dan je denkt: je kunt niet alles, maar zoveel meer.
Alles wat je nooit eerder hebt gedaan of meegemaakt, ligt buiten je comfort zone.
Een deel van jou wil ontdekken en uit die zone stappen, een ander deel wil zekerheid en behoed je
ervoor je comfort zone te verlaten.
Mensen groeien door schijnbaar moeilijke zaken te doen.
Een marathon lopen, een eerste workshop geven, van job veranderen, vragen om opslag en
ga zo maar door.
3. Think Big, Act Small: Hoe ambitieus je doel ook is, je moet er op een bepaald moment
wel aan beginnen. Met een eerste stap.
Een marathon programma, net als een business plan, is niets anders dan een opvolging van kleine stappen, die elk wel uitdagend zijn, maar haalbaar blijven.
Is een tussenstap te groot, dan verlies je tijd en energie, en haak je tenslotte ontmoedigd af.
4. Rusten is trainen: Moeilijk te geloven als je bruist van ernergie om eraan te beginnen
maar spoedig ontdek je dat rust een vorm van trainen is, net zoals uithouding, weerstand
of snelheid.
Je spieren herstellen, je vermijd blessures. Gun jezelf nu en dan een break als
je professioneel lang en hard moet werken.
Doe je dat niet, dan komt er altijd een moment waarop de kwaliteit van je werk drastisch
vermindert. En meestal heb je het op dat moment niet eens door.
5. Luister niet teveel naar anderen: Mensen verklaren je goed zot. Roofbouw op lichaam,
te oud, fysiek onverantwoord.
Goed bedoelde adviezen, maar meestal met heel weinig kennis van zaken.
En eerder dan te argumenteren (hoeft dat in feite?) waarom je een
belangrijke beslissing neemt, bedank deze mensen voor hun advies en ... doe wat je zélf
aanvoelt.
6. Maar... omring je met mensen die het beter weten dan jij: op internet vind je
honderden loop en voeding programma's die elkaar meestal tegenspreken.
En eerder dan te gokken, deed ik beroep op specialisten. Zonder sportarts, loopcoach en
voedingsdeskundige was ik nooit blessurevrij in New York geraakt.
Want om een westrijd te lopen, moet je wel eerst aan de start verschijnen.
Als je die mensen vertrouwt (en dat is dus essentieel) mag je best kritisch zijn, vragen
stellen, maar ergens moet je accepteren dat die mensen het gewoon beter weten en
...luisteren.
7. Investeer in de juiste tools: Met een tennis outfit en versleten sportschoenen kan je
waarschijnlijk ook de meet halen, maar de vraag is in welke staat.
Aangepaste kledij voor elke temperatuur, loopschoenen op maat, hartslagmeter, running
software.
Misschien heb je het niet allemaal nodig maar het helpt en geeft je een
soort zekerheid dat je niets aan het toeval overlaat.
Investeer in het beste dat je je kan veroorloven. Is het nu die website, een nieuwe medewerker,
een stukje technologie,
investeer in zaken die je nodig hebt om de business te zijn die je wil zijn.
8. Plan maar wees flexibel : Hoe strak en precies een plan of schema ook is, verwacht en
accepteer dat externe factoren waarop je geen vat hebt, dat plan wel eens overhoop
gooien. Blessures, ziekte, sneeuwstormen, andere hoogdringende prioriteiten.
Geen drama, de wereld vergaat niet, vind een ander moment en pas je aan.
9. Visualiseer succes: dromen is leuk, maar het helpt een soort concreet en inspirerend
succesbeeld te vormen.Het beeld dat alles samenvat.
De laatste twee km in Central Park, mooi herfstweer, soepele frisse tred, joelende menigte,
rondvliegende 'you did it man'.
Tientallen keren, als je zeiknat door de regen loopt, of vloekt omdat je dat laatste biertje
gisterenavond beter niet gedronken had, als je plots pijn krijgt aan een spier waarvan je
het bestaan niet eens van af wist, dook Central Park in mijn hoofd op.
Telkens opnieuw, als een soort positieve kapstok.
En het ongelooflijke is dat het nét zo was als ik het gedacht had. Misschien zelfs beter.
Behalve die soepele tred dan;-)
10. Deel, doe het niet alleen: Lopen, net als ondernemen, is een veelal eenzame
bezigheid en net daarom is het belangrijk mensen te ontmoeten die hetzelfde
meemaken.
Aansluiten bij een loopclub bleek een zeer goed idee. Goed, ze bleken
meestal veel rapper te lopen (en dan?) maar alleen het feit dat je daarna kon bijpraten,
ervaringen en tips uitwisselen, elkaar steunen, was enorm verrijkend en leerzaam.
You're not alone on this running or working planet.